دانشگاهه داریم

موهایی فرق از بغل گرفته، محاسنی انبوه و البته محتاج اندکی شانه، پیراهنی روی شلوار و ...

آرام در آخرین ردیف مینشیند و هر 5 دقیقه یکبار از دوست کناری جویای احوال ساعت...

و در ذهن استاد: این امام صادقی ها...

با کلی منت، نامه نگاری و وقت قبلی، بالاخره یکی از مسئولین قبول میکند برای توضیح و تحلیل پیرامون یکی از مسائل روز که در حیطه مسئولیتش است، به امید فضایی علمی-دانشجویی و دغدغه مند به دانشگاه بیاید. نیم ساعت و یا شاید 45 دقیقه پس از شروع سخنرانی (که خود با حداقل نیم ساعت تاخیر شروع شده) صدایی در راهرو منتهی به سالن همایش ها میپیچد. لخ...لخ....لخ.....لخ....: ر.ک همان تیپ قبلی +....و پایی بی جوراب با دمپایی پلاستیکی(شب است و فضا خودمانی) جمعیت را درمینوردد و برای پیگیری دغدغه هایش صف اول مینشید، کمی به بیانات سخنران گوش میدهد، پایش را رو پای دیگر انداخته و در حد تبلیغ دمپایی، پایش را بالا و پایین می برد. در حالیکه دانشجویی در حال جمع آوری سؤالات کتبی و دادن نوبت به متقاضیان صحبت است، پس از پرتاب چند تیکه(اگر نگوئیم توهین) سخنان میهمان جلسه را قطع نموده و با حرارت، دغدغه های ارزشی اش را به رخ میکشد و مدعو را به پای میز مطالبه

و در ذهن میهمان: این امام صادقی ها...

درس ها را یکی پس از دیگری پاس میکند و هر از چندگاهی هنگام پاس، پایش به توپ امتحان گیر میکند و بازی از نو؛ و در آخر نیمه اول به لطف دعای دوستان و معرفت اساتید بی نیاز از آزمون جامع با پانزده و خورده ای وارد نیمه دوم که به ارشد معروف است میشود. دوره ارشد هم با تمام تنها سختی اش، پایان نامه، میگذرد.

هنگام مصاحبه دکتری(به شرط قبولی)، نگاه تیم مصاحبه به معدل کل: این امام صادقی ها....

استاد مدعوی از دانشگاهی دیگر می آید. ترم یک، ترم دو، ترم سه!، ترم، دنده به دنده.... درس میدهد و میرود و هیچ کس به او چهرة رئیس دانشکده، معاونان آموزشی، پژوهشی و تحصیلات تکمیلی را نشان نمیدهد تا اگر روزی روبرو شدند کمی گرم تر احوال پرسی کنند.

و در ذهن استاد مدعو: این امام صادقی ها...

در تابلوی اعلانات دانشکده ها:

مشاور کد 57 آقای دکتر... مشاور کد 59 آقای... مشاور کد 67 آیت ا... ... مشاور کد 68 حجت الاسلام دکتر... و در طول ترم دانشجویی مشاوری را نمیبیند. هیئت علمی کم گرفته اند واساتید مشاور با کوله باری از واحد تدریسی و تجربه باید جور این کمبود را بکشند؛ فلذا وقتی و حالی برای رسیدگی به احوال دانشجویان ندارند. و کسی نیست به جویندگان علم و عمل بگوید که از کجا و چگونه بجوئید؟ وضعیت معدل؟ مقاله علمی-پژوهشی؟ کیفیت تدریس ها؟ آینده علمی؟ رزومه؟ و......

و در ذهن دانشجویان: این امام صادقی ها...

هفت سال از اولین حضورش در دانشگاه میگذرد. نوجوان بود و پرشور، دغده مند بود و درس خوان، با تقوا بود و سرشار از غیرت دینی و انقلابی. و اکنون با کوله باری از توانایی اعم از دویست و چند واحد پاس کرده، تجربه هفت سال حضور فعال در سلف غذاخوری، حضور در اقالیم تسعه دانشجویی، دیدن بزرگان سیاسی و فرهنگی و تنفس در هوایی پاک و جنگلی وارد عرصه خدمت میشود و مهم تر از همه به او میگویند امام صادقی.

وارد محیط کار میشود، کمی گردنش درد میگیرد چراکه نمیتواند از فراز عناوینش همکاران پائین دست را ببیند. از آنجا که بسیار فرد کارایی است با دغدغه هایش همه را مجاب میکند و یک تنه امورات مجموعه را به دست میگیرد(البته در سطح نفر دوم مجموعه، لازم به ذکر است کم تر در مجموعه ای یک چنین پدیده ای در جایگاه نفر اول دیده شده. نکته واضح بود...!؟)، به هر حال گل میکند، کمی بعد که یک امام صادقی دیگر وارد میشود، نیرویش تحلیل میرود چراکه باید بخشی از هم عنوانی اش را کنترل و در موارد متضاد خنثی کند، کمی بعد تر چند امام صادقی دیگر اضافه میشوند و به لطف انرژی همدیگر که هفت سال آزاد نشده بود مجموعه را نابود میکنند.

و در ذهن کارکنان مجموعه: این امام صادقی ها....

تمام این ها را گفتیم تا به یک حرف در دانشگاهمان برسیم: