کاش کبوتر داشتم
شاید توقع زیادی باشد که بخواهیم با مسئولین ارشد دانشگاه از طریق رایانامه(ایمیل) مکاتبه کنیم. یعنی نامه بدهیم و جواب بگیریم.
اما دیگر این نامه نگاری کتبی ساده که نباید زیاد، زیاده خواهی محسوب شود. تصمیم گرفته بودم نامه ای را به حاج آقا برسانم.صبح تلفنی با دفترشان صحبت کردم و مسئول دفتر گفتند نامه را بیاورید و به انتظامات دم در بدهید.
یک ربع به دو بود که رسیدم جلوی دانشگاه.گفتند تا ساعت 2 وقت ناهار و نماز است.در این مهمانسرا(همان کانکس دم در) منتظر باشید تا 2!
علتش را پرسیدم.گفتند برای اینکه بپرسیم نامه را تحویل بگیریم یا خیر! گفتم دانشجوی واحد خواهران هستم و هماهنگ کرده ام و خودشان گفته اند نامه را به شما بدهم ولی قبول نکردند؛ نه حرف مرا و نه دریافت نامه را.
عصبانی شده بودم از اینکه تا به حال زیاد اتفاق افتاده بود که برای دریافت پاسخ نامه معطل شویم ولی این دیگر نوبر بود!
گفتند ما هم ماموریم و معذور و اگر بگیریم مواخذه می شویم و...
خلاصه ساعت 2 شد که قاعدتا باید مسئول دفتر در دفترشان حضور می داشتند و بنده هم برای یک کار ضروری فقط ساعت 2تا 3 فرصت داشتم خودم را به حوالی میدان بهارستان برسانم.
ساعت 2 از مهمان سرا خارج شدم و به انتظامات مراجعه کردم تا هماهنگی کذایی صورت بگیرد. چند بار تماس گرفتند ولی مسئول دفتر محترم نبود که نبود!
از آنجا که انتظامات مسئولیت خطیر کنترل ورود خروج وسایل نقلیه را بر عهده داشت و مدام باید می رفتند در گردن این موتور سوارها کارت تردد می انداختند خودم از آن تلفن کنار دکه انتظامات مشغول تماس گرفتن با دفتر شدم.
آقا ساعت2 شد 2 و پنج دقیقه! ده دقیقه!ربع! و هی بوق و بوق تلفن! در نهایت 2:20 آمدند. دریغ از یک عذر خواهی بابت این همه تاخیر و هماهنگ نکردن و نرسیدن من به کار مهم دیگری که داشتم!
کاش یک کبوتر داشتم می دادم نامه را ببرد روی میز دفتر بگذارد!
- ۹۹/۰۹/۲۳